Fedakarlık ve sorumluluk...

Her ikisi de farklı ulvi duygular ve her insanda olması istenen özelliklerdir. Her ikisi de bir arada bulunduğunda esas misyonunu yerine getirebilir. O yüzden bu 2 duyguyu birbirine zıt veya biri olduğunda diğeri olmayan duygular gibi ele almamak gerekir. Her insanın tabiatı gereği bazı özellikleri diğerlerine göre daha ağır basabilir. Bu sizde fedakarlık olabilir, bir başkasında cömertlik, bir başkasında ise cesaret vs şeklinde olabilir.
Fedakârlık; insanın sahip olduğu, değer verdiği şeyleri seve seve feda etmesi, her türlü zahmetlere göğüs gererek dâvası uğruna sebat etmesidir. Allah rızası için inandığı değerler uğruna, insanlık adına kendi menfaatlerinden vazgeçmesidir.
İnsan nefsi bencildir. Kendi isteklerini ve çıkarlarını ön planda tutar. Nefsin bu egosunu kırarak, Allah rızası için fedakârlık göstermek insanlık değerleri içerisinde en yüksek hasletlerden birisidir.
İslam tarihinde Mekkeli Müslümanların Mekke'de karşılaştıkları dayanılmaz işkence, tazyik ve sonrasında da mal ve mülklerini bırakıp inançları uğruna hicret etmesi, diğer yandan Medineli Ensarın Muhacirlere kucak açması fedakârlığın güzel bir örneğidir.
Fedakârlık bir fazilettir. İnsan ise; yaratılanların en mükemmeli olduğundan, fedakârlık en evvel insana yakışır ve onda bulunması icab eder.
Bu asırda, küfür ve sefahate karşı mücadele etmek fedakârlık adına en büyük esas ve fazilettir.
Ancak fedakârlığın boyutu ve koordinatları çok geniştir. Zira her şeyden fedakârlık yapılabilir. Fedakâr insanların hâline bakıp da yapamayanların yeise düşmesine mahal yoktur. Çünkü fedakârlık noktasında herkes her fedakârlığı yapamaz, ancak herkes bir çeşit fedakârlık yapabilir.
Mesala; kimileri hayatından, kimileri imkânlarından, kimileri ilminden, kimileri makam ve rütbesinden, kimileri zamanından, kimileri muhabbet ve şefkatinden, kimileri ibadet, evrad ve ezkarından fedakârlık yapabilirler.
İkramda bulunmak, sevgi ve muhabbetle davranmak, iltifat etmek, uzlaşmacı ve uyumlu olmak, ahlaklı ve faziletli yaşamak, gurur ve enaniyetli olmamak, hürmetli ve saygılı olmak, hemen hemen çoğumuzun yapabileceği fedakârlıklardır.
Fakat tabii ki insanız günlük yaşamın her anında bu davranışları aynı oranda sergilemeyi kendimizden de başkalarından da bekleyemeyiz. Efendimizin (S.A.S) Medine'ye hicretinden sonra ilk yaptığı bütün Medine halkı ile ilk anayasayı yapmak oldu. 50 yıllık evli birine hayatı boyunca hanımıyla nasıl hiç tartışmadan geçindikleri sorulduğunda; eşimle evlendiğimiz gece masanın üstüne ilmihali koyup " Ne sen bana uyacaksın ne de ben sana. Her ikimizde bu ilmihale uyacağız. " dediği gibi aslında bir yerin huzurlu işleyişi için gerekirse yazılı kuralların olması gerekiyor. Bu ortak kullanıma açık küçük bir mutfak olsa bile. Gerekirse herkesin görebildiği yerlere mutfak kuralları yazılıp asılabilir ve herkesten bu kurallara riayet etmesi istenebilir. Avrupa ülkelerinde bu tür yazılı kurallar oldukça yaygın ve bu kişiler artık bir Avrupa ülkesinde yaşadıkları için bu tür kurallara uymayı benimsemeleri gerekir. İnsanları kırmamak için sorumluluklarını aksatmalarına göz yummaktan ziyade uygun bir üslup ve metotla bu rahatsızlığı onlarla paylaşmalısınız. Mevcut durum aslında herkesin aleyhine ve sizde sonuçta bir insansınız, bir tahammül gücünüz var. Konuşulmadan önce çok büyük gibi görünen pek çok problem ifade edildikten sonra çok kolay bir şekilde çözüme kavuşturulabilir aslında. Neticede karşınızdaki insanlar da sizin iyi niyetinizden emin olduğundan bu tür konuları konuşup, görev dağılımı yapmak en iyisi.